اختلال اضطراب اجتماعی

علل اختلال اضطراب اجتماعی

اختلال اضطراب اجتماعی (Social Anxiety Disorder) یا فوبیای اجتماعی، یک اختلال اضطرابی است که با ترس شدید از موقعیت‌های اجتماعی یا عملکردی همراه است. عوامل متعددی می‌توانند در ایجاد این اختلال نقش داشته باشند:

ژنتیک:

• افراد با سابقه خانوادگی اختلالات اضطرابی ممکن است بیشتر در معرض خطر ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی باشند. تحقیقات نشان داده است که ژنتیک می‌تواند نقش مهمی در انتقال این اختلال ایفا کند.

بیولوژیکی:

• تغییرات در عملکرد مغز و شیمیایی مغز، به ویژه سطوح سروتونین، ممکن است در ایجاد اضطراب اجتماعی نقش داشته باشد. سروتونین یک ناقل عصبی است که تنظیمات خلق و خو و اضطراب را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

محیطی:

• تجربیات منفی در دوران کودکی مانند قلدری، تحقیر، یا طرد شدن می‌تواند به افزایش خطر ابتلا به اضطراب اجتماعی منجر شود. همچنین، والدینی که خودشان اضطراب اجتماعی دارند، ممکن است الگوهای نادرستی از تعاملات اجتماعی را به فرزندان خود منتقل کنند.

عوامل روان‌شناختی:

• تفکرات منفی و نگرانی‌های مداوم درباره خود و ارزیابی دیگران می‌تواند به توسعه و تداوم اضطراب اجتماعی کمک کند. افرادی که تمایل به خودانتقادی و خودکم‌بینی دارند، ممکن است بیشتر در معرض این اختلال باشند.

علائم اختلال اضطراب اجتماعی

علائم اختلال اضطراب اجتماعی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

علائم عاطفی و شناختی:

• ترس شدید از موقعیت‌های اجتماعی که ممکن است به تحقیر، قضاوت یا نقد منجر شود.
• نگرانی شدید از پیش، اغلب هفته‌ها قبل از رویداد اجتماعی.
• ترس از بروز علائم فیزیکی مانند سرخی صورت، تعریق یا لرزش.

علائم رفتاری:

• اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی یا عملکردی.
• اجتناب از صحبت کردن در جمع، غذا خوردن در جمع، یا استفاده از امکانات عمومی.
• محدود کردن فعالیت‌های اجتماعی که ممکن است به تنهایی یا انزوا منجر شود.

علائم فیزیکی:

• تپش قلب
• تعریق زیاد
• لرزش
• خشکی دهان
• سرگیجه یا تهوع
• سردی یا گرمی شدید

درمان‌های مؤثر برای اختلال اضطراب اجتماعی

درمان‌های روان‌شناختی:

• درمان شناختی-رفتاری (CBT): CBT یکی از موثرترین درمان‌ها برای اضطراب اجتماعی است. این درمان به افراد کمک می‌کند تا الگوهای فکری منفی و باورهای نادرست را شناسایی و تغییر دهند و به تدریج در معرض موقعیت‌های اجتماعی قرار گیرند تا اضطراب آن‌ها کاهش یابد.
• درمان مبتنی بر ذهن‌آگاهی (Mindfulness-Based Therapy): این درمان به افراد کمک می‌کند تا با تمرکز بر لحظه حال، نگرانی‌های مداوم و تفکرات منفی را کاهش دهند.
• گروه درمانی: شرکت در گروه‌های درمانی می‌تواند به افراد کمک کند تا تجربه‌های مشابه خود را با دیگران به اشتراک بگذارند و از حمایت اجتماعی بهره‌مند شوند.

دارودرمانی:

• داروهای ضدافسردگی: مانند مهارکننده‌های بازجذب سروتونین (SSRIs) که می‌توانند به کاهش علائم اضطراب کمک کنند.
• بتا بلوکرها: این داروها می‌توانند علائم فیزیکی اضطراب مانند تپش قلب و لرزش را کاهش دهند.
• داروهای ضداضطراب: مانند بنزودیازپین‌ها که می‌توانند به کاهش سریع علائم اضطراب کمک کنند، اما به دلیل خطر وابستگی معمولاً برای مدت کوتاه توصیه می‌شوند.

تکنیک‌های خودیاری:

• تکنیک‌های آرام‌سازی: مانند تنفس عمیق، مدیتیشن، و یوگا که می‌توانند به کاهش استرس و اضطراب کمک کنند.
• تکنیک‌های مواجهه تدریجی: این تکنیک‌ها به افراد کمک می‌کنند تا به تدریج و با حمایت در معرض موقعیت‌های اضطراب‌زا قرار گیرند و از طریق تجربه مثبت، اضطراب خود را کاهش دهند.
• ورزش منظم: فعالیت‌های بدنی می‌توانند به بهبود حالت روحی و کاهش اضطراب کمک کنند.

تغییرات سبک زندگی:

• تغذیه سالم: تغذیه مناسب می‌تواند به بهبود وضعیت روحی و جسمی کمک کند.
• خواب کافی: خواب کافی و منظم می‌تواند به کاهش استرس و بهبود حالت روحی کمک کند.
• اجتناب از مصرف کافئین و الکل: این مواد می‌توانند علائم اضطراب را تشدید کنند و باید مصرف آن‌ها محدود شود.

نتیجه‌گیری

اختلال اضطراب اجتماعی یک اختلال جدی است که می‌تواند تأثیرات منفی زیادی بر زندگی فردی و اجتماعی افراد داشته باشد. با این حال، با تشخیص به موقع و استفاده از روش‌های درمانی مناسب، افراد می‌توانند بهبود قابل توجهی در کیفیت زندگی خود تجربه کنند. اگر شما یا کسی که می‌شناسید از علائم اضطراب اجتماعی رنج می‌برد، مشاوره با یک متخصص سلامت روان می‌تواند اولین قدم مهم در مسیر بهبود باشد.